Veruit het lastigste stuk om te schrijven is dit stuk. Het stukje over mijzelf. Veel liever en makkelijker en vakkundiger kan ik spreken over kinderen. Hoe ik ze wil zien, begeleiden en helpen. Mijn eerste kennismaking met mijn manier van ontwikkelen was toen ik in groep 3 bleef zitten. Het was een ervaring waardoor ik mezelf dom voelde. Er was niemand die mij dit goed kon uitleggen. Onbewust zijn hier vragen uit voortgekomen die ik mijn leven bij me heb gedragen:
- Wat was er mis met mijn manier van leren en ontwikkelen?
- Is er slechts één manier van kijken naar deze situatie?
- Waren er geen andere oplossingen geweest?
Ik was een teruggetrokken en verlegen meisje en wantrouwde mijn omgeving. Ik voelde me niet gezien. Het proces wat ik van daaruit gelopen heb gun ik niemand. Het was fijn geweest als er op dat moment iemand was geweest die mij anders had bekeken.
Vanuit dit vertrekpunt ben ik zelf op zoek gegaan naar antwoorden op die vragen. Dit heeft een heel persoonlijk ontwikkelpad opgeleverd, zowel vakinhoudelijk als op persoonsontwikkeling. Gaandeweg ben ik positief geworden en bleek ik een enorm doorzettingsvermogen te hebben. Met veel lef en humor ging ik mezelf steeds meer in de wereld zetten en dan met name de wereld van de kinderen. Overal waar ik gewerkt heb kwam ik kinderen tegen die ik kon helpen door juist die andere blik, ze vertrouwen te bieden, veiligheid te geven en de verbinding aan te reiken tussen hun omgeving en zichzelf.
Op dit moment heb ik het punt bereikt dat ik mezelf op de voorgrond wil laten zien. Als coach, ik-leer-leren-trainer, schrijver en spreker is het mijn roeping en mijn passie om kinderen te helpen zodat hun weg naar een positief zelfbeeld en een uniek plekje in deze maatschappij gewaarborgd wordt. Net even die andere manier van kijken en daarop handelen kan het verschil maken. En dat verschil wil ik maken!
Het is maar hoe je kijkt!
Liefs,
Eline
